strach.

Myślę o strachu. Zastanawiam co jest pierwsze. Myśl o strachu, czy sam strach. Zwykło się mówić, że warto jest najpierw pomyśleć nim się coś powie. W gruncie rzeczy ma to dla mnie coraz mniejszy sens. Wydaje mi się, nie nazbyt bezczelne moje wydawanie się mam nadzieję, że jednak to myśl zdaje się być inicjatorem strachu. Myśl, której sobie nie uświadamiamy. To jedne z najgorszych i bolesnych aktów ludzkiego jestestwa. Brak uświadomienia sobie pewnych prawd o sobie. Ile wygodniejsze byłoby sterowanie tym co w nas powstaje i wywlekanie tego ku świadomości. Tacy bylibyśmy samoświadomi. Dziś decyduje –strach dla mnie nie istnieje, nie ma go i go nie czuje. A jak mi się znudzi to jutro o nim pomyśle i będę siedziała pod łóżkiem i obsrywała gacie z przerażenia.

Z drugiej strony, byłoby to cholernie męczące, do utraty tchu. Nic tylko 24 godziny na dobę rozważać pojawienie się bądź nie pojawienie myśli w głowie człowieka. Tak musieć jeszcze to wszystko ogarnąć, mało mamy to ogarnięcia? Nawet nasza prosta fizjologia w ciągłym kołowrotku za i przeciw. Pierwotne instynkty poddane dogłębnej analizie. Zwykłe oddawanie moczu, czy zaspokajanie głodu. Głowa, maszyna do mielenia codziennego mięsa. Prawdziwa jatka. A jednak potrafimy coś odciągać w czasie gdy włączymy w to odrobinę dobrej woli. Seks, posiłki może podobno całkiem z tego zrezygnować. Gorzej już z kontrolowaniem wydalania, prędzej czy później przyciśnie i żadne prośby wysyłane z mózgu nie pomogą. Ścieknie po nogawce i już.

Tak czy owak zawsze można próbować zaciskać się w sobie i kontrolować co się da. Oczywiście zazwyczaj jeśli już się kontrolować to unikać negatywnych aspektów życia. Nie zapominajmy jednak o psychosomatycznych masochistach starających się pomanipulować samymi sobą w celu rozbudzenia w sobie poczucia strachu. Dążenie do odczuwania bólu rozdzierającego wnętrze jest silniejsze niż instynkt samozachowawczy, który tak silnie działa u zwierząt. Niby człowieka do zwierząt można zaliczyć, ale ten instynkt samozachowawczy nie jest już tak ewidentnie aktywny. A może to tylko takie pierdolenie. W chwilach grozy nie jeden sprzeda swojego bliskiego, by ocalić swoją dupę. Jak to nie instynkt samozachowawczy, to co?

Denerwuje mnie w sobie wiele nieistotnych rzeczy, ale dygresje i niekontrolowana zdolność do oddalania się od tematu, to chyba irytuje mnie, bo zaraża mnie irytacja moimi ucieczkami w reakcjach słuchaczy. A to zdanie jest już kompletnie zagmatwane. Chciałabym coś mądrego dodać na koniec, ale strach przed jeszcze gorszych udupieniem mnie przerasta. Po prostu uderzę głową o ścianę i powiem sobie, nie wiem co to strach i pozbieram zęby z podłogi i pójdę robić coś konstruktywnego.

„Królika trzymać w dłoniach i głaskać dłonią jego sierść”.

Jestem. Dowód tożsamości. Urzędowe formalności. Nie przechodziłam co prawda przez szyby dla potwierdzenia. Nie wyjmowałam szkła tkwiącego pod skórą. Nie wycierałam krwi z nacięć na ciele. To może nie jestem. Tylko mi się wydaje. Piszę, potem czytam. Nie muszę umieć pisać, chodzi tylko o czytanie. Skoro napisane to muszę być. Dobrze, że umiem czytać.

Nauka była obowiązkowa. Chodziłam z ciężkim plecakiem. Nosiłam zeszyty, książki, rzadko długopisy. Pożyczałam. Upominano się ,więc pożyczałam. Pożyczałam, oddawałam więc bywałam. Byłam w tych wszystkich społecznych interakcjach, to mnie potwierdzało. Nieobecność zaznaczana na papierach. Obecność też. Nie musze nawet pamiętać, nawet nie pamiętam, pamiętają litery, liczby, rzędy, słupki. Wymieniane wyrazy, odpowiedzi mniej bądź bardziej potrzebne. Jesteś tam? Jestem tam.

Oszukuję. Chyba oszukuję z tym jestem, bo napisane. Ci co napisali, nie wszyscy jeszcze są. Można się pogubić. Najpierw trzeba być, żeby napisać, potem mogę już nie być. Wraz z ostatnią kropką, ostatnią postawić kropkę i już. Inni przeczytają, ona była. Nie jest. Dlatego jest tak trudno z tym byciem i wydawaniem się. Chwilowo czuje się boleśnie energię życia. Chwilowo mleczna mgła, a za nią długo, długo nic. Wtedy to nic już nie jest pewne. Bycie w niebycie. Niebycie w bycie. Wydawanie. Bzdurne rozważania. W gruncie rzeczy to tylko gramatyka. Odmiana czasownika „być”.

Gdyby tak móc „Królika trzymać w dłoniach i głaskać dłonią jego sierść”, tak przez cały czas. Coś wtedy musi istnieć. Jest coś, skądś jest. Obok, czuję to. Z ciepła rwie się życie, przyspiesza z każdym moim dotykiem. Tylko ten królik i będę.

Śmiech na sali.

Hipokryta w metrze.

Metro. 22. 02.2011. Szron znika powoli z moich ust. Chyba mogę zaliczyć się do szczęściarzy. Ciepło to luksus.

20.45. Automaty wymyślono dla takich jak ja. Niezdecydowanych. Jedni grają na automatach, a inni wybierają bilety- jedni i drudzy tracą czas i pieniądze. A może ten, a może tamten, a może 20 minut, a może jednak 40, bo 21 minut jedzie. Czas. Czas. Czas. Zakup dokonany, odwrotu nie ma. Kasuję bilecik i zadowolona przechodzę przez bramkę. Przypomina mi się on, ten on co powiedział sobie tak:” Kładę tu ręce, bo inaczej to on mnie tam dotyka”, a potem wskazał na dzyndzel , ten od bramki, jeden z kilku poruszanych siłą ludzkich ciał,( gdzie położył ręce, można się domyślić). Moje słownictwo chyba się przeziębiło.

Skasowałam bilet, czekam. I czekam. Nerwowo, a może gorączkowo, a może jedno i drugie. Nerwowo, niech będzie( chociaż jedno i drugie wskazywać może na jakiś stan chorobowy), zerkam na wyświetlacz, a tam –Młociny i nic. Nie ma wskazówki ile będę czekać ,a czas ucieka. Płynie. Kanara gówno, za przeproszeniem obchodzić będzie, że skasowałam 15 minut wcześniej niż nadjechał zbawca mój( jak człowiek czeka, to czas dziwnie się wydłuża- 5min). Nerwowość to choroba naszych czasów, tak sobie przynajmniej tłumaczę każdą moją przypadłość. Takie czasy babciu, takie czasy. A potem dłubię w oku, w uchu , w nosie to nie, bo damie nie wypada.

Nadjechał, łaskawca. Posadziłam cztery litery i przybrałam postawę zdobywcy. Przybyłam, zobaczyłam, zdobyłam. To jeszcze 30 minut i będę w domu. To przecież tylko 30 minut. Ani dużo ani mało. Pół godziny, to zawsze o połowę mniej niż godzina. Nudno. Dobra trzeba znaleźć mniej lub bardziej kreatywne zajęcie. Tak się akurat stało przypadkiem ,że mam w kieszeni mp3. To po sprawie, to już tylko 30 minut. Psia krew, mróz pożarł energię, a wręcz wyssał ją baterii. Pies by go je…tu i tam. Chwila nieuwagi i nie ma. Aż 29 cennych minut z życie. Ok., po coś w końcu zamontowali to coś, zwane chyba telebimem. Gdybym jeszcze przewidziała zgon baterii, może i mądrzej posadziłabym swoją leniwą ciała krągłość. Tu zasłania, tam zasłania, tu za daleko, tam za bardzo dziwny typ. Trochę z tego, trochę z tamtego. Wieści dnia po prostu- jutro w wyborczej coś o wzbogaceniu się na cudzej śmierci, bla bla bla, małe dzieci lepią w glinie, bla, bla, zdjęcie Fidela Castro i oddaj 1% podatku, a no tak, tak przecież wygląda Fidel …bla…bla.

Stacja, dwie babeczki, gdzieżby tu klapnąć, jak wszędzie pojedyncze, no bo jak to nie obok siebie. Zdegustowanie. Koleś zdjął zmęczoną torbę z siedzenia i zawstydzony, nie wiem czym- tłumaczył się i uśmiechał- zawstydzony ciągle. W sumie nie rozumiem poziomu zażenowania.

Znowu dzieci lepią z gliny, ferie w mieście, zima w mieście, „Strzała” na dvd, bla, bla. , to warzywa, są w folii ,zamrożone, 7 minut, folia to garnek, bla...bla... bla. Stacja, jaki typ. Zgaduję że leśniczy, lubię zgadywać. Zieleń go zdradza. Od stóp do rudych włosów i brody- zielono mu. Plecak zielony, przy nim parasol, patrzcie go- gotowy na każda pogodę. Spodnie, jakby moherowe, pewnie grzeją tu i ówdzie ( zielone). Jego baterie lepiej trzymają, farciarz, podryguje w rytm muzyczki. Na odgłosy lasy to nie wygląda. W tym czasie koleś z naprzeciwka postanowił zjeść kanapkę, drugie śniadanie, po 9, wieczorem. Jajko jakoś zsiniało. Jajko na brodzie. Dlatego wolę jeść w domu.

Metro Centrum. Dzięki Bogu i środkom komunikacji miejskiej.

Tak w ogóle to nienawidzę jak się w metrze na mnie gapią inni ludzie. Co oni sobie w ogóle myślą.

Sztampowe z przymrużeniem oka, manifest.

Dostępną trzeba być na szeroką skalę,
z mężczyzną tylko, toż to nudne niebywale,
kobiety prawdziwej posmakować trzeba
by na tym łez padole dostąpić nieba.
Cóż rzec można jeszcze o mężczyźnie
nieciekawa to rzecz czyż nie?
Taki to tylko utrapienie nic więcej
zamiast szczęścia do grobu wpędzi prędzej.
Rozkazy wydawać tylko chciałby
a z siebie, czy ona cokolwiek dałby?
Do brzucha dzieci włoży,
a czy do wychowania co mądrego dołoży?
Najchętniej z pilotem na kanapie,
niech żona posprząta, ugotuję, wypierze brudne gacie
i nic nie wspomni o zapłacie.
To kobieta jest przecie ,
jej miejsce w domu niech dba o dziecię.
Niech ideały porzuci lepiej swoje
bo się o męskość swoją boję.
Istne mentalne średniowiecze mężczyźnie miłe
lecz powiadam, zamierzchłe to są chwile,
gdy kobieta siebie dawała ustawiać
dziś precz z tym psia juchwa, psia mać.
W kobietach moc, w kobietach siła,
jak trzeba z życiem będzie się kobieta biła.
I dumnie stanie, przed Wami drogie panie
i przykładem kobiet wyzwolonej niech się dla was stanie.
A mężczyzna phi, do łóżka nawet nie potrzebny mi,
nikt jak kobieta drugiej kobiecie,
gigantyczny podaruję orgazm ukryty w minecie.
Kutas do śmieci, kutas precz,
Rzeczpospolita babska, nasza to rzecz!

Atak jakiś, nie wiem, może mikroudar. Śladów brak. Tomografia nic nie wykazała. A to już nie ten sam człowiek proszę pana. Niech go jeszcze hospitalizują. Niech zrobią też wszystkie analizy. Krew ,mocz, mózg. Panie, ja mam małe dzieci w domu. One się boja. To już nie on. Nie kto? Nie on, nie mąż, nie ojciec, nie ten człowiek.

Tylko wstaje, tylko oddycha i tak chodzi, od okna do lóżka, od łóżka to łazienki. Od łazienki do kuchni. A tam tyle noży. Tyle narzędzi ostrych. Asortyment zabójcy niemalże. Rzeźnia, nic innego. Proszę nie odchodzić, proszę powiedzieć, obiecać, wytłumaczyć. Pan coś wie, doktor, po medycynie. Niejeden przypadek na oczy widział. Uleczył . Panie, gdzie on jest? Gdzie on poszedł, kiedy nigdzie nie poszedł ,a stoi obok.

Tak nie może być. Że z dnia na dzień. Że 10 minut wcześniej to jeszcze on, to ten, a potem jakby nie on. Albo taki odwrotny on. Nie mówi, nie pisze, nie uśmiecha się. Tylko tak się rozgląda nerwowo, dookoła, jakby uciec chciał, a nie ucieka.

Tabletki, chociaż tabletki. Nasenne może, bo inaczej strach oczy w nocy zamknąć. Człowiek zamknie, a potem to już ich nie otworzy. Nikt nie usłyszy, to na miasta końcu. Pod lasem. My się jak dzika zwierzyna czujemy, zwierzyna na polowaniu. Myśliwy czuwa, nie śpi. Oznak nie daje, przyczajony trwa. A my co, kaczki jakie, na odstrzał czekające.

Kto go teraz wie, czym ogłuszy, ze skóry obedrze, co z resztą zrobi. Kto go wie, tego ludojada. Nic przecie od tygodni jeść nie chce. Tylko czeka, czai się, czyha. Boże on nam co niedobrego zrobi. Żeby w domu sowim przyszło się czuć jak królik jaki w zasadzce.

Na boga, litość pan mniej. Ubezwłasnowolnij, zamknij gdzie klamek nie ma. Gdzie kontrola jaka całodobowa i on już tam na zawsze tak. Pan o dzieciach mych pomyśl. Życie przed nimi, a on co. Nic nie powie. Pan spojrzy, tylko się gapi. Nic.

Kto tam jest w środku. Czy księdza wołać? Jednego wołałam , nie dało nic. Tylko siedział i wybałuszał te gały. Nic. Strach, niewiedza taka. Strach czy jutro jeszcze będę się bać. Czy wypatroszy i położy na wznak.

Pani, szanowna pani, ludzie się zmieniają. Czego jeszcze pani chce.

Mniej dramatycznie

Obiecaj proszę, bo musze już iść i nie mam czasu na Twoje zmieszanie. Powiedz ,że już się nie spotkamy i że bardzo mi przykro. Czasami nie ma innego wyjścia. Po prostu trzeba wstać, zgarnąć co swoje do szarego kartonu i przejść przez drzwi. Tylko wiesz tak ostatni raz, bo i po co odstawiać te same szopki raz na pół dnia. Oczywiście można, ale czy warto tracić energię na coś co można zrobić raz a dobrze. Tak myślałam ,że się zgodzisz ze mną.

Nie patrz tak. Nie pomagasz. Wiesz ,że to dobra rzecz, ta rzec co się teraz dzieje. Że nareszcie będzie można przestać ukrywać się za filarem. Wyjść spod łóżka, rozpuścić myśli i podnieść oczy. Nie płacz, nie możesz. To zbyt okrutne nawet jak na mnie. Przecież wiesz, to nie jest wcale takie łatwe. Dotknij, tak tutaj. Zobacz jak się wyrywa. Ja też musze się wyrwać, zanim to wszystko pozbawi mnie serca. Schowaj te swoje spojrzenia na później i pomyśl o jutrze, zapomnij o wczoraj. Pozwól mi skoczyć.

Puść! Mam już tego dosyć. Ty też nie rozumiesz. Wcale się nie śmieję! Czy uważasz ,że jest mi do śmiechu? Tego już nie da się naprawić! Mnie już się nie da naprawić! Nie ma mnie już tu, nie ma i już. Nim się zorientujesz, znowu będzie po prostu padał deszcz albo świeciło słońce. Może tylko mnie j dramatycznie.

Nie odprowadzaj mnie. Niczego się już nie boję i nie będę się więcej bać. To mój ostatni raz. A Ty przecież i tak tu wracasz.

Może mniej dramatycznie.

ukłucie.

Stało się, „kilka małych ukłuć”. Wystarczyło jedno, perfekcyjnie wpasowało się w punkt czuciowy. Impuls. Bodziec reakcja. Nic nie mów, nie słucham. Słyszysz?! Ja już nie słucham! Patrzyła. Zdumienie. Szeroko rozwarte powieki, prawię popękają. Skóra wyciągnęła się i powiesiła na twarzy. Na dnie oka zatańczyły przesolone krople. Do rytmu, do taktu, do dupy.

Ludzie coś robią. Tak się przyjęło. Coś robić muszą nawet gdy nie chcą- to po prosu nie chcą, ot całą ich działalność. Ludzie leżą, stoją, patrzą bezmyślnie, drapią się po tyłku. Byłaś, tak Ci się wydawało ,że tam byłaś a potem stało się, „kilka małych ukłuć”.

Wstała, ubrała się, uśmiechała: „trzymaj fason, trzymaj” przecież byłaś, a to ,że to się stało, że to co widziałaś się działo. Impuls. Gdzieś to widziała. W jakiś kinie z pleśnią na ścianach, tani, kiepski film. Aktorzy z ulicy naprzeciw przedszkola i takie samochody z otwartymi drzwiami.
Wyszła. Do głębi poruszona „staniem się”. Uciekła w milczenie.

Przerosło ją wyobrażenie niestawania się „tego”. Bo mi to „ to” ,to nigdy. I bęc.
Stało się, „kilka małych ukłuć”.

Gówno.