O zwątpieniu.

Przekręcasz się na drugi bok. Mrużysz powiekę, to rozwierasz ją do nieprzyzwoitych rozmiarów i czekasz. Sam nie wiesz na co. Czy oby warto czekać, złudzeniami smarować czerstwy chleb i żywić się nimi do syta. Wciąż jesteśmy niesyci i puste mam y coraz nieznośniej brzuchy, a talerz codziennie do cna wylizany. Napełniamy puste brzuchy mrzonkami i mamy z tego wielkie nic.

Na co czekamy, na co Ty czekasz?
Podobno występują zmiany. Zmiany na co? Może na lepsze ,ale równie dobrze mogą i na gorsze. A może być gorzej? Czy to kwestia niedoceniania tego co posiadamy?

Czuliście się źle z powodu, że czujecie się źle? Sądzę , że wielu z tłumu „pospieszalskich „ czuje się tak raz na jakiś czas, dłuższy, krótszy –nieważne, po prostu czuje. Otoczeni przez płacz, śmierć, głód, biedę, smród, wojny, choroby, dzieci w beczkach, gwałty, morderstwa i inne syfy cywilizacji bądź paradoksalnie jej braku. Świadomi drastyczności owej scenerii kłócimy się ze sobą, gdy rodzi się w nas niechęć do siebie, poczucie zwątpienia, beznadziejności. Czujemy się jeszcze gorzej z powodu czucia się źle w takich okolicznościach. Jak gdyby wszystko było jedną wielką kupą, na która jeszcze jakoś się wdrapałujemy, ale zejść z niej ,to nazbyt dużo.

Zwątpienie, cichutko na palcach zakrada się pod nasze pościele, nie ma wstydu, nieproszony wdziera się głębiej niż można sobie wyobrazić. Ujście, szukać trzeba ujścia. A czasami to tylko siąść i płakać przyklejając wzrok do rozlanego mleka. Czy jeszcze zjem dzisiaj posiłek i będę miała sile wytrzeć mleko? Wątpić czy łudzić się, że plamy po mleku się spierają?